Ruim 8 maanden geleden begon ik aan mijn klus als verandermanager team sociaal bij een gemeente. Vol goede moed startte ik mijn projectmatige aanpak waar vervolgens bar weinig van terecht kwam. Te weinig tijd van iedereen, te veel ad hoc aanpak en te weinig zakelijkheid. Alle aanleiding voor frustratie zou je zeggen. Of niet?
Naast mijn vele duw- en trekwerk om ‘mijn’ projecten van de grond te krijgen had ik ook de dagelijkse leiding over het team. Ik maakte met mensen nieuwe afspraken over de werkzaamheden, ik zorgde dat de processen op orde kwamen en ik daagde mensen uit om zelf na te gaan denken over broodnodige verbeteringen. Én ik gaf ze de ruimte daar ook werkelijk mee aan de slag te gaan.
En nu heb ik dus een probleem! Want oh, oh wat is er een hoop creativiteit losgekomen. Wat zijn er veel ideeën die worden opgepakt, wat is er een hoop in beweging gekomen. En nu ben ik niet meer de trekker, maar moet ik mijn beste beentje vooretten om het bij te kunnen houden. Om de veranderingen te verankeren en bovenal om te zorgen dat de communicatie goed verloopt. Ik ben al lang niet meer de verandermanager die de boel aan de gang moet krijgen. Ik ben de facilitator die de mensen ondersteunt om hun eigen verandering tot stand te brengen. Prachtig toch!
